Busverhalen 7/9

Na een tijdje elke dag de bus te nemen, ontstaat er een verzameling bonte herinneringen aan uiteenlopende busritten die misschien wel het delen waard zijn. Hierbij inbegrepen de korte wandelingetjes naar de busstations. De campus van TUT waar ik zit is de "Main campus": een erg grote campus met veel verschillende departementen en ook nog eens een aantal erg grote gebouwen vol studentenkoten. Ondertussen ken ik mijn weg, maar zelfs met mijn vrij goed oriëntatie vermogen liep ik enkele keren verloren. Erg verwarrend als gebouwen plots open blijken te zijn binnenin, of half open, trappen achter elke hoek omdat de grond zelf heuvelachtig is, kortom moeilijk te beschrijven maar nogal desoriënterend.

Er is een mooie open centrale plaats met een fontein waar iedereen graag fotoshoots neemt en voor zij die het weten zijn is er achterin een klein meer, waar ik graag mijn lunch ga opeten, verderop is de skyline van Pretoria te zien. De lente zorgde voor de aankomst van zwaluwen die acrobatisch naar het oppervlak van het water duikelen en weer de lucht in schieten, erg entertainend.  

Het eerste wat ik zo ongeveer zie als ik het gebouw buiten kom om naar huis te gaan zijn een stel pauwen die zich verzamelen bij de grote boom tegenover de inkom van het gebouw. Toen ik voor het eerst op de campus kwam vond ik het al straf dat hier zoveel pauwen rondliepen, zijn hier blijkbaar niet gezet maar natuurlijk komen aanvliegen. Met valavond gaan ze dus een soort van "op stok" en vliegen/klauteren de bomen in, fascinerend om zien. 

Als ik verder wandel passeer ik het centrale plein en loop ik door naar de stopplaats van de bussen. Deze grenst aan de TUT sportvelden en wanneer er een voetbalmatch gepland staat, wemelt het hier van supporters en enthousiaste studenten die hun uitbundige zelf zijn. En uitbundig afrikaans, is meer uitbundig dan uitbundig belgisch.

Dit illustreer ik graag met het voorbeeld van de studentenraad verkiezingen. Enkele weken geleden waren het "Elections". Er verschenen posters met slogans op de muren en tegen de tijd dat ik naar huis ging vormden zich groepen studenten voornamelijk die van het ANC die samen dansten en zongen om hun kiesvoorkeur ten toon te stellen. Er is dus wel degelijk ook een politieke link, hoe het juist werkt weet ik niet maar ik weet wel dat het hier veel harder leeft dan bijv. de verkiezing van een nieuwe rector aan de KUL.

Af en toe is er ook ambiance zonder dat ik echt begrijp waarvoor. Zo was er maandag een serieuze studentenverzameling bij de bussen. Deze zaten zo goed als vol en ik moest moeite doen om nog op mijn bus erbij te kunnen, maar buschauffeurs waren precies nergens te zien. Blijkbaar hadden enkele studenten de sleutels van de bussen genomen, vonden ze wel een leuk grapje, haha. Aangezien het soort van testenweek was vorige week en deze week, was er steeds erg veel volk dat nog om 18u huiswaarts keerde, dus vaak proppen. Deze dag sloeg echter alles. Stel je een bus voor met niet 2 zitjes aan elke zijkant van de bus maar 2-3. Dat geeft dan een gangpad, waar ik met mijn heupen net tussenkan, maar waarvoor je je eigenlijk best al zijwaarts draait. De zitjes waren allemaal al vol, dan maar rechtstaan in het gangpad, op zich nog te doen. Wanneer de buschauffeur naar zijn bus komt en nog mensen ziet staan wachten die op de bus willen, begint hij ons te gebaren nog meer door te schuiven naar achteren om meer mensen in het gangpad te krijgen. Als ik denk dat we zover mogelijk zijn opgeschoven, komt hij nog roepen en zwaaien, ik begrijp niet echt wat hij bedoelt. Vervolgens komt hij zelf de bus op en begint ons allemaal buik-rug te positioneren. Voor een dik half uur ben ik een sardientje in blik geweest die dag.

Ik maakte mij er niet zo druk in, de bus tegenover ons leek me nog iets heel anders. Daar, en vraag me niet waarom, mijn buren wisten het ook niet, stonden de studenten te dansen en te zingen in de bus zodat de hele bus op en neer ging, de buschauffeur moest mensen van zijn zetel duwen en met een bomvolle 'bouncende' bus met uit elk raampje zowat een hangende zingende Zuid-Afrikaan vertrok hij dan. Als dat maar goed komt, dacht ik zorgelijk, maar met een grote smile op mijn gezicht.

Een andere dag zo'n twee weken geleden stonden we voor een rood licht en gingen we niet meer vooruit. Het werd groen, de buschauffeur gaf tevergeefs gas, het werd weer rood en het werd weer groen en rood en groen en rood. De buschauffeur zette de motor uit en dat was dan ook het einde van de motor. Veel studenten stapten uit en gingen te voet verder, maar we waren nog maar net Pretoria binnengereden en het was al donker. Tumi de studente van Vaal University zat samen met mij op de bus toen en wij waren echt niet van plan te gaan wandelen, beide te onbekend voor Pretoria. We zagen de buschauffeur bellen en met zijn armen zwaaien, nog geen 20 minuten later was er een andere bus die ons naar huis bracht. Daar kunnen ze nog iets van leren bij De Lijn en NMBS dacht ik dan.

Soms is het de beurt aan de "feest buschauffeur" om mijn traject te rijden. Dan zijn de lichten in de bus uit, gaat de radio af en luide feestmuziek aan. Een bepaalde keer vertrokken we ongeveer tezamen met een andere bus en telkens als we een stoplicht (of "Robot" zoals ze hier zeggen) tegen kwamen ging onze bus naast de andere staan. De buschauffeur opende de deuren van onze bus en begon allerlei onnozelheden te schreeuwen door de open deur tegen de andere buschauffeur die zijn raam had opengezet. Lachen, gieren, brullen zo'n 6 stoplichten achter elkaar tot de wegen van de bussen zich scheiden. Ik kan het me moeilijk voorstellen in België..

Het is hier altijd wat...

maar wel vooral veel fun als het even kan, ook dat is Zuid-Afrika.