Reflectie 17/9

Met nog maar 5 dagen over in Pretoria, is het hoog tijd voor wat reflectie.

Wat heb ik bijgeleerd? Welke dingen zijn niet vanzelfsprekend, maar beschouwde ik wel zo? Wat heb ik gemist? Zou ik dit hele avontuur opnieuw ondernemen nu ik weet wat me te wachten stond?

Er komen uiteraard geen éénduidige of volledige antwoorden hieronder, maar wie niet waagt niet wint...

Wat heb ik bijgeleerd? 
Vele dingen, hele banale dingen maar waarschijnlijk ook vele dingen waar ik de vinger nog niet op kan leggen.

Niet hoeven koken maakt veel tijd vrij.

Met iemand random op de bus een praatje beginnen leidt in 90% tot een best interessant gesprek en een busrit die 10 keer korter lijkt.

Ik hou niet van het modelleren van fysische problemen. Hoe cool COMSOL ook is, het is niets voor mij.

Ik weet niet wat ik wil worden of doen als ik afstudeer, maar dat hoef ik ook nog niet te weten voor het juli 2018 is en ik kan gerust zijn dat mijn interesseveld breed genoeg is om iets leuk te vinden. Ik hoef ook niet één ding te doen de rest van mijn leven, voor alles zijn tijd.

Sommige Zuid-Afrikanen zijn luid. Het aandeel luide mensen is hier groter dan in België.

Internet is een vloek en een zegen.

Hoe overweldigend het hele sociale media en internet gebeuren ook kan zijn soms, het internet heeft ook een gouden kant. Het komt erop neer je eigen grenzen te stellen en te weten hoe het internet te gebruiken zonder jezelf schade te berokkenen. Danku skype en whatsapp, dat al ten eerste. Er zijn ook enorm veel mensen op de wereld die inspirerende ideeën delen en die gratis beschikbaar maken via het net of podcasts. Mensen die je helemaal niet kent en duizenden kilometers ver van jou verwijderd zijn kunnen een enorme impact hebben op je persoonlijke leven en perspectief. Dan denk ik speciaal aan Ryan en Joshua, die twee hielpen me ontelbare keren met relativeren, terugkeren naar de essentie, met een bevestiging dat alles wat waard is om voor te leven niet komt zonder inspanning. Minimalisme is een way of life, een perspectief dat ik niet meer afgeef en waar ik nog maar net met mijn tenen in gedipt heb, voor ik een echte duik durf nemen. 

Racisme werkt in twee richtingen, ook blank zijn betekent een etiket op je voorhoofd dragen.

Naar de kerk gaan kan een feest zijn in plaats van een bezinning of een combinatie van de twee.

Literatuurstudie vraagt veel tijd, dingen uitschrijven vraagt veel tijd, een labo-opstelling op voorhand uitwerken is erg veel waard, maar vraagt ook veel tijd en wordt gemakkelijk over het hoofd gezien, eigenlijk vraagt alles aan onderzoek doen veel tijd. 

Het is ook zo dat hoe meer doorzettingsvermogen en tijd je nodig hebt om iets tot een goed einde te volbrengen, hoe meer voldoening dit brengt.

Heimwee kan op alle leeftijden, maar what doesn't kill you makes you stronger zeker Nietzsche?

De grote kracht van muziek.

Er zijn duizend meer kapsels dan kort, halflang en lang en Zuid-Afrikaanse kappers zijn een pak creatiever dan onze Belgische.

Ver en dichtbij is relatief.

Ik dacht soms echt dat Leuven ver was van Schelle. Dat kan op sommige momenten ook echt zo zijn. Maar als je praat met jonge mensen waarvan hun ouders en familie 1200 km verderop wonen en ze elkaar maar 4 keer op een jaar bezoeken, dan begin je in de Limburg, aan de zee of in de Ardennen gaan wonen toch niet echt meer te zien als het verlaten van je geboortestreek. Zeker met ons geweldige wegen en openbaar vervoer netwerk in het achterhoofd. Toch las ik dan weer in "Ergens onderweg" over een Italiaans opaatje die vertelt hoe zijn dochter ver weg is gaan wonen en hoe erg hij dat eigenlijk vindt. En dat ver weg betekent dan een dorp op 8 km van zijn dorp. Het concept "ver" of "dichtbij" is dus wel ruimtelijk, zeker ook psychologisch maar vooral zeker niet kilometer-gebonden.

Zuid-Afrika blijft verbazen en drie maanden is absoluut veel te kort om dit land nog maar te beginnen begrijpen. Waarom staan er op reclames voor babyspullen mannen een luier van een baby te vervangen in bloot bovenlijf alsof ze net 3 jaar non-stop niets anders gedaan hebben dan fitness? Dat komt echt heel vreemd over op mij.

Wat is niet vanzelfsprekend? 
Sta even stil bij wat hieronder volgt en hoe weinig aandacht wij daar doorgaans aan geven, maar hoe essentieel vele van deze dingen zijn. Een eye-opener was het hier zeker wel.

Veiligheid op straat

Gezond eten op de universiteit.

Het verschil tussen komida met verse soep, smosjes, salades, pasta's, fruit (ze hebben natuurlijk ook minder gezonde dingen, maar de keuze is er in ieder geval voor de student zelf) en het aangeboden eten op TUT pizza's, pasteitjes, een heel gamma aan chips, hamburgers en (vrij vettige) croque monsieurs is nogal groot.

Sport

Fietsen op straat is levensgevaarlijk, hoewel ik toch enkele erg dappere zielen heb mogen bewonderen. Joggen in de buurt waar ik verblijf is een rariteit, ik vermoed dat je zou bekeken worden alsof je met zwemvliezen en een snorkel naar de winkel wandelt. Fitness abonnementen worden je liefst aangesmeerd in contracten van 2 jaar, waar je achteraf niet meer van afgeraakt, ook al verhuis je bijvoorbeeld.

Zwemles in de basisschool
Bijna niemand die ik hier ontmoette kan zwemmen, vooral voor dames blijkt zwemmen echt een 'no go' te zijn. Hier viel ik enorm van achterover gezien de lente temperaturen al tot aan de 30°C reiken.

Functionerend/veilig openbaar vervoer

Er wordt gewerkt aan een openbaar bussen systeem in de stad, maar daar is nog veel werk aan. De trein is niet echt veilig om te nemen naar diefstal toe, behalve de dure Gautrain tussen Pretoria en Johannesburg. Daarvoor mijn complimenten, erg goed onderhouden, jammer genoeg niet echt betaalbaar voor het merendeel van de bevolking met een doorsnee job en 30% werkloosheid.

Voornamelijk jongens in ingenieursrichtingen

Hier op TUT is het een fantastisch 50/50 in bijna alle ingenieursrichtingen: mechanical engineers, electrical engineers, civil engineers, chemical engineers,...Woman power.

Wat heb ik gemist?

Vrienden en familie, dat weten jullie hopelijk wel ;-) Maar daarnaast ook dingen waarvan ik niet verwacht had dat ik ze zou missen.

Een bibliotheek/boekenwinkel binnen handbereik, want eerlijk gezegd... een e-reader is superhandig, maar na enkele maanden heb ik mezelf nog steeds niet kunnen overtuigen dat het echt hetzelfde is als een fysiek boek.

Je deur uitstappen en vrij zijn om overal waar je maar wil te gaan wandelen, fietsen, joggen, zwemmen, skaten, whatever.

Anonimiteit op straat.

Koken

Levende planten in binnenruimtes.

De stilte rondom Wisteria of Schelle/Hemiksem bij nacht.

Pizza's die niet overdreven vettig zijn en buikpijn veroorzaken.

Het Belgische grijze regenweer, het onweert vanavond en dat vind ik geweldig.

De nabijheid van water, erg vreemd hoe ik plots begin te verlangen naar het zien van de zee in dit droge binnenland. Opgroeien vlakbij de Schelde, studeren in een stad met meerdere bruggetjes, gek hoe dat onbewust in mijn gestel is gekropen. Of is dat iets dat in iedere mens zit? Zoals ik net las in het eerste hoofdstuk van Moby Dick: Let the most absent-minded of men be plunged in his deepest reveries - stand that man on his legs, set his feet a-going, and he will infallibly lead you to water.

Zou ik dit hele avontuur opnieuw doen?

Dingen zijn niet gelopen zoals verwacht, wat vermoed ik 99% het geval is in onze mensenleventjes. Moest ik iets kunnen veranderen dan zou het toch het project zijn waar ik ben ingestapt. Ik had verwacht in een lopend doctoraat project te stappen, waarbij ik uitleg zou krijgen over het gehele onderzoek en een specifiek deel zou toegewezen krijgen. Als ik me op voorhand zorgen maakte over of ik de dingen wel goed genoeg zou kunnen of wel zou voldoen aan de verwachtingen, stelde ik mezelf gerust met het feit dat ik vooral naar hier zou komen om te leren hoe je onderzoek doet, hoe waterproblemen aangepakt worden,... 

Toen ik dus een onbekend computerprogramma kreeg, waarmee de doctorate zelf ook nog niet aan de slag was gegaan, gecombineerd met een erg vage opdracht in Computational Fluid Dynamics, een vakgebied waar ik nog nooit over gehoord had, was de ontnuchtering vrij groot. Met als gevolg dat ik vooral mezelf veel geleerd heb, maar des te onzekerder ben of ik alles wel gedaan heb zoals het gedaan hoort te worden.  

En toch is mijn antwoord ja. Want ik denk dat als je nee antwoord op een vraag zoals deze je jezelf spijt aanpraat en met als'en kom je nergens. Met deze ja probeer ik een idee te omarmen waar ik al eerder troost uit putte maar dat me vandaag opnieuw erg raakte. Nietzsche's "eternal recurrence". Stel dat er op een dag een duivel naar je toekomt en zegt dat je je exacte leven dat je nu leeft opnieuw gaat leven en daarna nog ontelbare keren opnieuw, zonder dat er iets verandert. Telkens dezelfde vreugden, dezelfde pijn, dezelfde alles. Zeg je daar dan ja of neen tegen? Het is een concept dat enorm resoneert voor mij. Het tegenovergestelde van yolo "you only live once", en toch een enorme drijfveer om zelf iets te maken van je leven waardoor je volmondig ja antwoordt.

En dit lieve vrienden lijkt me een mooi einde van een mooi avontuur. Zaterdag beginnen Joris en ik aan een langverwachte vakantie, die prachtig belooft te worden.

But that's another story for another time...

Liefs voor jullie allen,
Karen