Bezienswaardig Pretoria 12/8

Vandaag nam Major me mee op stap, hij doet een doctoraat aan TUT in carbon capture and storage en had me al even geleden gevraagd hem een lijstje te mailen met de plaatsen die ik in de buurt graag wilde zien. Ik kreeg al snel het antwoord terug dat hij zou proberen me overal mee naartoe te nemen. Ik heb al een aantal keren uitstapjes beloofd gekregen die niet zijn doorgegaan dus deze keer hechtte ik er iets minder waarde aan, maar de dag werd vastgelegd en vrijdagochtend kreeg ik een pdf met schema en historische achtergrond over ons programma. Major zou zich meer dan wel aan zijn woord houden. En het werd een prachtige dag.

We zagen Church Square, nu een beetje onteerd door de werken want er was "modernisering" nodig, maar in het midden prijkt Paul Kruger. Het plein is omgeven door allemaal mooie, statige gebouwen.

Hierna reden we door naar de Union Buildings, prachtig bouwwerk dat identiek dezelfde klokken draagt als de Big Ben en de vereniging van de blanke en zwarte bevolkingsklasse symboliseert in twee armen. In het grote park ervoor staat een 7m hoge "Madiba" of Nelson Mandela perfect gecentreerd tussen de twee armen van het "Witte Huis" van Zuid-Afrika. Het park is een plek waar veel mensen erg graag komen en als er marsen of optochten zijn in de stad, verzamelen de mensen op Church Square om vervolgens naar de Union Buildings te marcheren. Erg indrukwekkend en het park, nu nog wat kaal vanwege de winter moet wel erg mooi zijn in de zomer. De perfecte picknick plek. 

Daarna gaan we verder naar Burger's park. Een park vlakbij de guesthouse waar ik verblijf, iets meer uit het centrum gelegen. Er komen in het weekend veel mensen om te chillen, effectief slapen en fotoshoots nemen want daar zijn ze hier allemaal gek op, als het maar op alle sociale media gedeeld kan worden is het goed. 

Aan de overkant van het straat gaan we Melrose house binnen, het huis van ene meneer Heys. Het was het allereerste mansion gebouwd in Pretoria en werd tijdens de Anglo-Boer war in 1900 gebruikt als strategisch bolwerk om de tactieken te bespreken om de Engelsen buiten te houden. Het interieur is zo goed mogelijk bewaard en je stapt letterlijk 100 jaar terug in de tijd, heel erg mooi. Er was een vergaderzaal, een kamer met een vleugelpiano en groot salon, een zaal met een grote pooltafel, verschillende slaapkamers (waarvan eentje met uitgestalde schoenen), badkamers, keuken, kinderkamer, studie met een heel mooie oude bureau en typmachine en zelfs een kleine serre met allerlei orchideeën. Bovendien hingen er overal in huis mooie schilderijen en stond het huis in een grote mooie tuin. Die mensen moeten een goed leven hebben gehad. Erg verbaasd zag ik plots Arthur Canon Doyle verschijnen op de cover van een uitgestald boek: The great boer war.  Major kende hem niet, maar Sherlock Holmes wel natuurlijk. 

De recente geschiedenis van Zuid-Afrika is een  geschiedenis van oorlog, de bezetting door de Nederlanders, een eerste poging van de Britten tot het 'koloniseren van Zuid-Afrika, terwijl de Afrikaners hen probeerden duidelijk maken dat het land al gekoloniseerd was. De boodschap kwam niet goed binnen, want de Britten kwamen dus terug in 1900, Zuid-Afrika was te mooi om maar zo te laten. Dan de eerste wereldoorlog, de tweede wereldoorlog, de oorlog tegen Apartheid en nu.. een oorlog tegen corruptie. Bijvoorbeeld, Zuma heeft zeven vrouwen en je wil als belastingbetaler niet weten hoeveel van jouw geld aan hun onderhoud besteed wordt. Ze zeggen van Nederlanders (en daar vallen Nederlands sprekende Belgen dan ook onder) dat ze de trouwste mensen zijn in de liefde. Ik geef Major gelijk dat monogamie de enige toegestane vorm van huwelijk is bij ons, maar dat er nu wel erg veel mensen scheiden. Dat is in Zuid-Afrika niet anders, net zoals het feit dat het hier sociaal aanvaard wordt om wel samen te wonen maar niet te trouwen. Maar daarnaast moet ik denken aan mijn beide lieve en liefhebbende grootouders en het zicht van een oud koppeltje dat hand in hand over straat loopt, dat is iets wat ze hier niet echt kennen.

Na het Melrose house trokken we de stad uit naar het klapperkopfort en het Voortrekkersmonument. Het fort is gelegen helemaal op de top van de berg, erg strategisch natuurlijk en erg mooi gerestaureerd met een grote boom op de binnenplaats. 

Van het fort naar het Voortrekkersmonument, komen we deze te voet tegen en worden we verrast door een kleine zandhoos. Best indrukwekkend en wat gaat dat erg snel!

Het Voortrekkersmonument zelf is een gebouw om van achterover te vallen. Langs de buitenkant ziet het eruit alsof het gebouwd is door de Egyptenaren, zo reusachtig groot en wat piramide geel-achtig. Binnenin blijken dan delen van de muren uit gele glasramen te bestaan. Het is er heerlijk koel, want het is hier dan nog wel winter, tegen de middag wordt het hier al behoorlijk warm. 

                                                       

In het onderste gedeelte van het gebouw wordt er deze namiddag een concert gegeven georganiseerd door een organisatie die sterk de Afrikaner cultuur en taal probeert te behouden en die ideologie zover doortrekt dat zwarten niet welkom zijn in de organisatie. Je cultuur willen behouden is één ding, racistisch zijn is iets anders. De Apartheid is over, maar oe.. die scheiding zit toch nog erg diep en dat merk ik ook als ik met Major over straat loop te babbelen. Of ik merkte het eerst niet op, opgelucht me eens even niets aan te trekken van de mensen rondom mij, was ik helemaal opgegaan in ons gesprek. "De mensen kijken naar Major, dan naar mij. Ze zijn elkaar vast gewoon tegen gekomen en dan kijken ze weer terug, nee die zijn echt met elkaar aan het praten. Amai, hoe heeft hij dat voor elkaar gekregen?" 

De sociale kringen zijn nog heel erg gescheiden, dat merk ik ook op de universiteit, je ziet zelden gemengde vriendengroepjes. Veel blanken hebben zogezegd schrik van zwarte mensen, en gemengde groepen, laat staan koppels is echt een rariteit waarbij de blanken nog steeds meer hoogstaand worden beschouwd omwille van hun vaak financieel betere omstandigheden. Misschien komt daar dan ook al dat gelippenstift, geshow en geselfie vandaan, een poging om de wereld te laten zien dat ze heus niet minderwaardig zijn en al zeker geen geld missen om de nieuwe laatste mode te kopen en te showen.

En zo hoef ik ook nooit 5 minuten op een bus te wachten zonder dat er iemand een praatje met me komt maken. Soms enkel geïnteresseerd in wat ik kan vertellen over exotisch België, soms enkel geïnteresseerd in een mogelijk te versieren date, maar soms ook oprecht geïnteresseerd in wie ik ben en dat is fijn.