Wonderboom 13/8

Zondag, dat wil zeggen lekker uitslapen, traag opstaan, traag ontbijten, wat lezen, een lange brief schrijven en dan in actie schieten. Ik maakte een doelloos tochtje naar het dichtstbijzijnde postkantoor, natuurlijk gesloten, zondag. De brievenbus waar ik op gehoopt had stond 1 meter achter het gesloten hek met een open mond naar mij te lachen. Brieven posten zal voor een andere keer zijn. Dat kon echter mijn zondag niet echt bederven, ik was van plan naar het wonderboom natuur reservaat te trekken. Daar zou een erg grote en erg oude vijgenboom staan en een koppel zwarte arenden nestelen. 

Onderweg kwam ik G. tegen die in de guesthouse werkt, ging vandaag naar de kerk bij zijn ouders, dat is ten noorden van Pretoria dus hij zou Wonderboom passeren. Blij nam ik zijn aangeboden lift aan. De keerzijde van een gratis lift is dat die natuurlijk niet vertrekt wanneer jij wil en ik stond al even te wachten aan de ingang van Kosmos toen Patrick me tegemoet kwam. Hij kwam me halen want had door dat ik al wel even te wachten stond, plannen van G waren gewijzigd, hij ging niet naar de kerk vandaag. Samen met mij en Patrick reed hij naar het wonderboom park en we begonnen aan een erg stevige klim naar boven. De mensloze rust die ik er ging zoeken zou ik dus niet vinden, maar gezellig was het wel. Op de top hadden we een prachtig uitzicht en doolden we door de ruïnes van een fort.

Vanaf hier kon ik recht aan de overkant van Pretoria het Voortrekkersmonument zien, waar ik gisteren op de top van een berg bij een gelijkaardig maar dan gerestaureerd fort had gestaan. Onvoorstelbaar hoe een gewone plek bovenop een berg gevormd door gedachteloze stromen hete lava in de aarde en platentektoniek je het gevoel kan geven de koning van de wereld te zijn. En dit is nog niet eens zo'n grote berg.

De zwarte arenden hebben zich niet laten zien, maar de vijgenboom die was wel gigantisch en groen. Het is één van de weinige bomen hier die zijn bladeren houdt in de winter, ondertussen breekt de lente aan en hier en daar beginnen de bomen terug te schieten. Ik ga van lente in herfst vallen in oktober, maar de lente hier zal zo erg aanvoelen als zomer voor mij dat ik me daar geen zorgen over hoef te maken. Deze keer zal het een temperatuur shock zijn in plaats van een daglengte shock zoals ik in juli ervoer. Toen was de temperatuur ongeveer gelijkaardig, maar het verschil tussen zonsondergang om 22u en volledige duisternis om 18u was wel nogal pijnlijk. Gelukkig kan ik af en toe begrijpen dat het leven geen lijn is maar een cirkel. Volgend jaar is er weer een zomer met lange zomeravonden.

Toch is het weer altijd één van de eerste dingen dat ik noem als ze me vragen hoe ik het hier vind. Opstaan met een blauwe hemel, ik moet beginnen oppassen, nee ik kan eigenlijk al toegeven dat ik het normaal vind en erop reken om mijn humeur te boosten. Ze zeggen dat een mens went aan alles, maar dat geloof ik toch niet. De zon zal mij altijd net iets vrolijker maken en toch... begin ik stiekem die grijze dagen en de regen te missen. Dat had ik ook al wel gehoord, maar ik had niet verwacht dat 3 maanden mij zover zouden krijgen, laat staan 6 weken. Het druilerige, miezerige en vooral grijze herfstweer, laat dat maar komen in oktober. Ik kijk alvast uit naar de paraplu's, regenbroeken, het geluid van regen tegen het raam en vooral fleecedekentjes, theetjes, boeken en oneindige gezelligheid. Misschien zit Bent Van Looy en een wandeling met Gertjan Van Hellemont door een stad met meer dan vijftig tinten grijs daar voor iets tussen. Wat ben ik toch beïnvloedbaar...