Thesis Travel to Pretoria

Alweer een bewogen week was het, maar jongens, dat was al week 4?! Ik kan het zelf niet goed geloven dat de eerste maand er al op zit. Soms lijkt het alsof ik hier nog maar net ben aangekomen, tegelijkertijd is het een eeuwigheid geleden dat ik België achter me heb gelaten door de vele indrukken die ik hier dagelijks binnenkrijg. Het blijkt een bewezen manier om de tijd voelbaar te verlengen: nieuwe dingen doen. Het zou het mechanisme zijn aan de schooljaren die zo eindeloos leken in onze kinderherinneringen en de schooljaren die nu zo ongelooflijk kort lijken als je opgroeit. Voor iedereen die soms de tijd ongrijpbaar door zijn vingers voelt glippen: trek eens op avontuur naar een plek waar je nog nooit geweest bent, al is het dat nieuwe ijssalon in Schelle bijvoorbeeld.  Vorige week ontdekte ik het zwembad op de campus, wat zag dat er verleidelijk uit! Woensdag nam ik mijn zwemgerief mee voor een duik om 17u. Eventjes voelen met de benen, oelala, dat water is echt heel koud...

Het was een bewogen eerste week 'fulltime' op de universiteit. Soms geïnstalleerd naast de grote ramen van de bibliotheek, soms in een bureautje naast de prof en soms in het warme postgraduate office met andere masterstudenten. Na een hele dag papers lezen en tutorials van het multifysica programma COMSOL bekijken was ik blij met de rust op mijn kamer. Voor zij die erg benieuwd zijn naar het computerprogramma dat ik gebruik (voor zij die niet geïnterresseerd zijn in fysica, slaag dit stuk maar over) hier een korte introductie tot COMSOL en het project waaraan ik werk.  COMSOL is zogenaamd "multiphysics software", een programma speciaal ontworpen voor het modelleren van alle soorten fysica die je maar kan bedenken en ook vooral de koppeling tussen verschillende domeinen. Dit gaat van elektriciteit en magnetisme tot chemische reactoren, van fluïdum stroming en vervorming van vaste materialen tot warmte transport. En dat dan ook nog eens allemaal mogelijk tegelijker...

Deze ochtend ging mijn wekker af terwijl de zon nog niet op was, om half 7 zat ik als eerste gast aan het ontbijt. Om kwart na 7 stapte ik in een witte Uber-mercedes (Patrick van mijn guesthouse schrijft eerst de nummerplaat en telnummer op voor het geval ik ontvoerd wordt) en om iets na half 8 werd ik afgezet aan het groenkloof nature reserve bij een groep van 40 andere hikers. Ik voeg me bij de wandelaars die zich aan de 10.5 km gaan wagen. In de nog koele ochtend beginnen we meteen aan een stevige klim.  Na het eerste pittige deel gaat het meer vlak en heb ik meer tijd om rond te kijken zonder bang te zijn dat ik uitschuif of mijn enkel verzwik op het rotsige pad (waarom heb ik mijn wandelschoenen thuis gelaten??).  De natuur is een verademing na de stad, ook al blijft het autogeruis op de achtergrond onverstoorbaar doorgaan. Na een tijdje vormen zich kleinere groepjes en ben ik verbaasd te ontdekken dat "Afrikaans" geschreven wel op Nederlands lijkt, maar uitgesprok...

Mokgadi, mijn begeleidster; prof. Onyango en ik Tshaanda is een ruraal dorpje gelegen in het Vhembe district in provincie Limpopo en trotse eigenaar van een waterzuiveringsinstallatie met een ultrafiltratiemembraan. Voor mijn thesis werk ik mee aan een opvolgproject van deze installatie. Een lokaal bezoek mocht dan ook niet ontbreken in mijn verblijf hier. Na een tocht van 500 km op woensdag van Pretoria tot in Thohoyandou, reden we donderdag nog zo'n 60 km verder over gravel. Daar is de rode kleur van de aarde van Afrika waar ik al over gehoord had, wat mooi en ook... wat een stof! Met de 4x4 rijden we zo'n twee uur door groene bergen over een weg die aanvoelt alsof we over kasseien rijden maar dan heel erg grote en aangelegd door een prutser zonder waterpas. Maar of het de moeite was? Zeker en vast.  Zuiveringsinstallatie Het was enorm fijn om de installatie met eigen ogen te kunnen zien en een beetje feeling te krijgen met wat dat nu is "rural areas"...

Dit weekend ging ik op verkenning in het centrum. Voor het eerst op pad in mijn eentje, klinkt eenvoudig, een eitje, net zoals vele andere kleine dingen die hier plots heel moeilijk zijn. Ik ben het zo gewend alleen te gaan wandelen, te gaan winkelen, te gaan vanalles en nog wat. Hoezeer 'gewoon op mijn eentje' gewoon is in Europa besef ik nu pas. Ik denk niet dat ik er binnen korte tijd in zal slagen om hier 'gewoon op mijn eentje' rond te lopen.  Eerst is er die continue aandacht van de mensen rondom me, die ik liever niet krijg. Je trekt bedelaars aan en lokt uitroepen uit. Er zijn mensen die heel vuil kunnen kijken, maar anderen hebben een nieuwsgierige en open blik en helpen me graag verder. Gelukkig zorgen zij voor een tegenevenwicht. Vervolgens is er het straatbeeld dat zo verschilt van het onze. Er ligt veel vuilnis op de straten, en verbazingwekkend genoeg is diezelfde straat de plaats waar mensen slapen, hun haar laten knippen, eten kopen en opeten, ... ...

Donderdag en vrijdag mocht ik mee met de prof. en Mokgadi naar de hoofdstad van provincie Limpopo. In Polokwane hadden ze een meeting met een bedrijf in de watersector, ik nam niet deel aan de meeting maar heb met volle teugen de landschappen in me opgezogen. Ik heb me 3 uur heen en 3 uur terug blijven zitten verliezen in de verte. "De verte" krijgt hier een verdieping van betekenis voor mij, ik sta ervan versteld hoe ruimte ook een gevoel kan zijn. Als de zon ondergaat, is er niet een klein stukje van de horizon dat een half uur oranje of roze kleurt en dat je al snel gemist hebt. De helft van de hemel gaat door een prachtige kleurenpalet en neemt er rustig zijn tijd voor. Hoewel elke volgende seconde de lichtjes anders verkleurt, hoef je niet bang te zijn het te missen. Het savanne landschap flitst voorbij afgewisseld met heuvels waarvan er mythes rondgaan dat je ze niet mag beklimmen of je wordt ontvoerd door je voorouders. Prof. Onyango zegt dat hij niet weet welke vooro...

Zuid-Afrika is erg verschillend van België, of Europa tout court, Afrika veroorzaakt een golf van indrukken die moeilijk te houden is. Hieronder een korte selectie van deze allereerste impressies. De bevolking is hier voornamelijk zwart, wat ik toch niet echt verwacht had gezien de Zuid-Afrikaanse geschiedenis en ik voel me dan ook soms op een ongemakkelijke manier een attractie. De mensen zijn allemaal erg vriendelijk, iedereen zegt altijd hallo en vraagt how are you? Maar gewoon in de straat voel ik ze kijken en zie ik ze zich afvragen wat ik hier in hemelsnaam loop te doen. Dat vraag ik me zelf ook af, gelukkig zal dat beteren eens het onderzoek wat op gang komt. De opstart verloopt traag, het is nog vakantie waardoor er op de unief maar weinig mensen aanwezig zijn en alles moeizamer verloopt. Ik moet ook eerlijk zijn, de Afrikanen hebben gewoonweg een trager en relaxter tempo dan wij als West-Europeanen gewend zijn. Over het onderzoek volgt dus later meer.  Het lands...

Hier ben ik dan, ongelooflijk opgelucht de voeten op de grond te kunnen zetten na een uitputtende nachtvlucht van zo'n 11 uur. Ik kan het iedereen afraden, het is de bedoeling dat je slaapt, maar eigenlijk doe je geen oog dicht. Op de luchthaven van Johannesburg wordt ik uitbundig begroet door prof. Onyango en 2 doctoraatsstudenten van de water-onderzoeksgroep die meteen mijn koffers van me overnemen. In de auto viel ik vrijwel meteen in slaap hoewel het landschap waar we doorheen reden me erg intrigeerde, in één woord te omschrijven als droog.  Aangekomen in Pretoria, krijg ik een kamer in het Kosmos guesthouse van TUT, Tshwane University of Technology, wat geen studentenkamer blijkt te zijn maar een B&B waarbij er ook avondeten op mijn kamer gebracht wordt. Ik voel me in de watten gelegd met de grote kamer met 2 bedden die er ongelooflijk comfortabel uitzien na een nacht in een vliegtuigstoel en mijn eigen badkamer, maar ook een beetje beroofd van mijn vrijheid te koken te...

Is het echt al 2 juli? De dagen na mijn examens zijn gevlogen alsof het niets was, een rush van kot opruimen, leuke dingen doen met mijn liefste vriendje, inpakken, niets proberen vergeten en de helft van de spullen weer uitladen bij het wegen van de koffer, mijn dierbaarste vrienden nog een keer te pakken krijgen en uiteindelijk vertrekken naar de luchthaven. Ik wordt zondag afwisselend overvallen door momenten van opgewonden verwachtingen, angstvallige onzekerheid en een pijnlijk steek verdriet om wie ik drie maanden achterlaat, maar één zin dreunde de hele dag door mijn hoofd. Ik zou mijn ogen dicht doen... en springen.