Vertrek 2/7

Is het echt al 2 juli? De dagen na mijn examens zijn gevlogen alsof het niets was, een rush van kot opruimen, leuke dingen doen met mijn liefste vriendje, inpakken, niets proberen vergeten en de helft van de spullen weer uitladen bij het wegen van de koffer, mijn dierbaarste vrienden nog een keer te pakken krijgen en uiteindelijk vertrekken naar de luchthaven. Ik wordt zondag afwisselend overvallen door momenten van opgewonden verwachtingen, angstvallige onzekerheid en een pijnlijk steek verdriet om wie ik drie maanden achterlaat, maar één zin dreunde de hele dag door mijn hoofd.
Ik zou mijn ogen dicht doen...
en springen.


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Busverhalen 7/9

Afbeelding
Na een tijdje elke dag de bus te nemen, ontstaat er een verzameling bonte herinneringen aan uiteenlopende busritten die misschien wel het delen waard zijn. Hierbij inbegrepen de korte wandelingetjes naar de busstations. De campus van TUT waar ik zit is de "Main campus": een erg grote campus met veel verschillende departementen en ook nog eens een aantal erg grote gebouwen vol studentenkoten. Ondertussen ken ik mijn weg, maar zelfs met mijn vrij goed oriëntatie vermogen liep ik enkele keren verloren. Erg verwarrend als gebouwen plots open blijken te zijn binnenin, of half open, trappen achter elke hoek omdat de grond zelf heuvelachtig is, kortom moeilijk te beschrijven maar nogal desoriënterend. Er is een mooie open centrale plaats met een fontein waar iedereen graag fotoshoots neemt en voor zij die het weten zijn is er achterin een klein meer, waar ik graag mijn lunch ga opeten, verderop is de skyline van Pretoria te zien. De lente zorgde voor de aankomst van zwaluwen di...
Meer lezen

Wonderboom 13/8

Afbeelding
Zondag, dat wil zeggen lekker uitslapen, traag opstaan, traag ontbijten, wat lezen, een lange brief schrijven en dan in actie schieten. Ik maakte een doelloos tochtje naar het dichtstbijzijnde postkantoor, natuurlijk gesloten, zondag. De brievenbus waar ik op gehoopt had stond 1 meter achter het gesloten hek met een open mond naar mij te lachen. Brieven posten zal voor een andere keer zijn. Dat kon echter mijn zondag niet echt bederven, ik was van plan naar het wonderboom natuur reservaat te trekken. Daar zou een erg grote en erg oude vijgenboom staan en een koppel zwarte arenden nestelen.  Onderweg kwam ik G. tegen die in de guesthouse werkt, ging vandaag naar de kerk bij zijn ouders, dat is ten noorden van Pretoria dus hij zou Wonderboom passeren. Blij nam ik zijn aangeboden lift aan. De keerzijde van een gratis lift is dat die natuurlijk niet vertrekt wanneer jij wil en ik stond al even te wachten aan de ingang van Kosmos toen Patrick me tegemoet kwam. Hij kwam me halen...
Meer lezen

Week vier heeft geen originele titel 30/7

Afbeelding
Alweer een bewogen week was het, maar jongens, dat was al week 4?! Ik kan het zelf niet goed geloven dat de eerste maand er al op zit. Soms lijkt het alsof ik hier nog maar net ben aangekomen, tegelijkertijd is het een eeuwigheid geleden dat ik België achter me heb gelaten door de vele indrukken die ik hier dagelijks binnenkrijg. Het blijkt een bewezen manier om de tijd voelbaar te verlengen: nieuwe dingen doen. Het zou het mechanisme zijn aan de schooljaren die zo eindeloos leken in onze kinderherinneringen en de schooljaren die nu zo ongelooflijk kort lijken als je opgroeit. Voor iedereen die soms de tijd ongrijpbaar door zijn vingers voelt glippen: trek eens op avontuur naar een plek waar je nog nooit geweest bent, al is het dat nieuwe ijssalon in Schelle bijvoorbeeld.  Vorige week ontdekte ik het zwembad op de campus, wat zag dat er verleidelijk uit! Woensdag nam ik mijn zwemgerief mee voor een duik om 17u. Eventjes voelen met de benen, oelala, dat water is echt heel koud...
Meer lezen