Cultuurshock 9/7


Dit weekend ging ik op verkenning in het centrum. Voor het eerst op pad in mijn eentje, klinkt eenvoudig, een eitje, net zoals vele andere kleine dingen die hier plots heel moeilijk zijn. Ik ben het zo gewend alleen te gaan wandelen, te gaan winkelen, te gaan vanalles en nog wat. Hoezeer 'gewoon op mijn eentje' gewoon is in Europa besef ik nu pas. Ik denk niet dat ik er binnen korte tijd in zal slagen om hier 'gewoon op mijn eentje' rond te lopen. 

Eerst is er die continue aandacht van de mensen rondom me, die ik liever niet krijg. Je trekt bedelaars aan en lokt uitroepen uit. Er zijn mensen die heel vuil kunnen kijken, maar anderen hebben een nieuwsgierige en open blik en helpen me graag verder. Gelukkig zorgen zij voor een tegenevenwicht. Vervolgens is er het straatbeeld dat zo verschilt van het onze. Er ligt veel vuilnis op de straten, en verbazingwekkend genoeg is diezelfde straat de plaats waar mensen slapen, hun haar laten knippen, eten kopen en opeten, ... leven. De straten zijn altijd vol mensen, zelfs op de highway zijn er steeds mensen die oversteken. In Mokgadi's woorden "Yes, here, people are always on the move, always on the move". Hoewel ik al mooie plekken zag in Pretoria centrum zoals Church Square en Burger's Park, waren de wandelingen een beproeving, ze doen me verlangen naar een plek waar ik wel buiten kan zijn, maar niet omringd door mensen. Toch was er steeds naast de psychologische uitputting ook een gevoel van overwinning wanneer ik weer terug kwam op mijn kamertje. Ik heb het overleefd, en volgende keer wordt het weer iets makkelijker. 

Hoog tijd dat ik compagnons kan leren kennen op de unief en volgend weekend eens een natuurreservaat ga opzoeken. In de tussentijd luister ik naar wanderlands tijdens mijn maaltijden, een podcast van Gertjan Van Hellemont (Douglas Firs) op radio 1, iedereen aan te raden. Ik ben instant fan geworden van Stef Kamil Carlens, schande dat ik hem nog niet kende. In gedachten een wandeling langs "onze abdij" in Hemiksem en "onze dijk" in Schelle meelopen was als thuiskomen, bedankt Gertjan en Stef.
Church Square

Burger's Park
 Deze wilde ik jullie ook niet ontnemen, hier komt MacDonalds zelfs tot bij u. McDelivery, wauw!

    

Reacties

  1. Unknown13 juli 2017 om 01:28

    Een van de neveneffecten van verre reizen en nieuwe bestemmingen is de herontdekking hoe fijn een mooie Scheldebocht kan zijn en hoe idyllisch een rustig plekje in het park van de abdij kan zijn (met tante Lies weliswaar in de buurt 😉😉😉). Maar nu moet je wel volop genieten van al die nieuwe mensen en locaties en met veel liefde aan je project ter plekke werken. Het is alleszins het spannend begin van een groots avontuur. Veel liefs vanuit de nieuwe locatie van opa 😀😊😎.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Busverhalen 7/9

Afbeelding
Na een tijdje elke dag de bus te nemen, ontstaat er een verzameling bonte herinneringen aan uiteenlopende busritten die misschien wel het delen waard zijn. Hierbij inbegrepen de korte wandelingetjes naar de busstations. De campus van TUT waar ik zit is de "Main campus": een erg grote campus met veel verschillende departementen en ook nog eens een aantal erg grote gebouwen vol studentenkoten. Ondertussen ken ik mijn weg, maar zelfs met mijn vrij goed oriëntatie vermogen liep ik enkele keren verloren. Erg verwarrend als gebouwen plots open blijken te zijn binnenin, of half open, trappen achter elke hoek omdat de grond zelf heuvelachtig is, kortom moeilijk te beschrijven maar nogal desoriënterend. Er is een mooie open centrale plaats met een fontein waar iedereen graag fotoshoots neemt en voor zij die het weten zijn is er achterin een klein meer, waar ik graag mijn lunch ga opeten, verderop is de skyline van Pretoria te zien. De lente zorgde voor de aankomst van zwaluwen di...
Meer lezen

Wonderboom 13/8

Afbeelding
Zondag, dat wil zeggen lekker uitslapen, traag opstaan, traag ontbijten, wat lezen, een lange brief schrijven en dan in actie schieten. Ik maakte een doelloos tochtje naar het dichtstbijzijnde postkantoor, natuurlijk gesloten, zondag. De brievenbus waar ik op gehoopt had stond 1 meter achter het gesloten hek met een open mond naar mij te lachen. Brieven posten zal voor een andere keer zijn. Dat kon echter mijn zondag niet echt bederven, ik was van plan naar het wonderboom natuur reservaat te trekken. Daar zou een erg grote en erg oude vijgenboom staan en een koppel zwarte arenden nestelen.  Onderweg kwam ik G. tegen die in de guesthouse werkt, ging vandaag naar de kerk bij zijn ouders, dat is ten noorden van Pretoria dus hij zou Wonderboom passeren. Blij nam ik zijn aangeboden lift aan. De keerzijde van een gratis lift is dat die natuurlijk niet vertrekt wanneer jij wil en ik stond al even te wachten aan de ingang van Kosmos toen Patrick me tegemoet kwam. Hij kwam me halen...
Meer lezen

Week vier heeft geen originele titel 30/7

Afbeelding
Alweer een bewogen week was het, maar jongens, dat was al week 4?! Ik kan het zelf niet goed geloven dat de eerste maand er al op zit. Soms lijkt het alsof ik hier nog maar net ben aangekomen, tegelijkertijd is het een eeuwigheid geleden dat ik België achter me heb gelaten door de vele indrukken die ik hier dagelijks binnenkrijg. Het blijkt een bewezen manier om de tijd voelbaar te verlengen: nieuwe dingen doen. Het zou het mechanisme zijn aan de schooljaren die zo eindeloos leken in onze kinderherinneringen en de schooljaren die nu zo ongelooflijk kort lijken als je opgroeit. Voor iedereen die soms de tijd ongrijpbaar door zijn vingers voelt glippen: trek eens op avontuur naar een plek waar je nog nooit geweest bent, al is het dat nieuwe ijssalon in Schelle bijvoorbeeld.  Vorige week ontdekte ik het zwembad op de campus, wat zag dat er verleidelijk uit! Woensdag nam ik mijn zwemgerief mee voor een duik om 17u. Eventjes voelen met de benen, oelala, dat water is echt heel koud...
Meer lezen